Quebec City, Ottawa en Toronto

Een lang Hemelvaarstdag weekend spenderend in Quebec City klinkt niet verkeerd natuurlijk. En het was ook niet verkeerd. Mooie stad, gelegen hoog boven de Saint Lawrence rivier. Europees (lees: gezellig) aandoend centrum, mooie gebouwen en een prachtige citadel vanuit waar vroeger de stad en regio beschermd werden tegen vijanden van buitenaf.

Net buiten de stad liggen de Montmorency Falls, die je zowel vanaf boven via een lange spanbrug als helemaal vanaf onder kunt bekijken. Absoluut fantastisch!

Was het dan allemaal koek en oeuf in Quebec? Niet bepaald.. Op de laatste dag voordat we naar Ottawa zouden vertrekken viel onze kleinste vriend Mats tijdens een tour in de citadel ‘plat op zijn Quebec’..

Nu vallen kids wel vaker, maar dit keer leek er toch iets serieus ‘aan de hand’.

Paula had haar hele reportoire aan wondermiddelen reeds verbruikt (kusje, aaien, McDonalds beloven, snoepjes, filmpje op de telefoon kijken etc.). Toen dat echter wonderbaarlijk genoeg niet bleek te helpen zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan.

Daar werden we al snel geholpen en waren we gelukkig al na 7 uur (!!) aan de beurt. Helaas, Mats had een breukje in zijn pols. Met een spalk de komende 2-3 weken zou het goed moeten herstellen, maar een tegenvaller was het wel natuurlijk. Mats mocht dus 2-3 weken niet zwemmen, rennen, stoeien en gek doen. Succes..

Ondanks de lange wachttijd was de service wel erg goed en waren de artsen ook heel vriendelijke en behulpzaam. Wel ondervind je op dat soort momenten dat we het in Nederland toch wel erg goed voor elkaar hebben gemiddeld genomen en dat het gewoon goed geregeld is thuis.

Na om 02.00 uur ’s nachts terug te zijn gekomen in ons appartement in Quebec city, gingen we de volgende dag door naar Ottawa om de komende 10 dagen ook de hoofdstad van Canada goed te leren kennen.Meteen na aankomst stond het Tulip Festival op het programma. Volgens de organisatie gaat het om 's werelds grootste tulpenfestival, met meer dan een miljoen tulpen en meer dan 650.000 bezoekers per jaar. Nu liggen wij Nederlanders niet wakker van een tulpje meer of minder, maar ach, we zijn er nu toch. Terwijl we midden op een stukje open terein liepen en nergens anders konden schuilen dan onder een boompje met 30 anderen onstond er een ware wolkbreuk uit het niks. Zeiknat waren we!

Tulpen kijken en zeiknat geregend worden werd het dus.. Ons heimwee gevoel is weer een paar weken uitgesteld nu haha.

In Ottawa zelf hebben we de usual dingen gedaan, Parliament Hill bezocht, rondgestruind door het centrum terwijl ook de Ottawa Marathon bezig was. Erg leuk allemaal. Ook een dagje net buiten Ottawa naar Camp Fortune in de Gatineau Hills geweest. Een berggebied net buiten de stad, in de zomer bedoeld om te rodelen, klimmen en met de kabelbaan naar mooie uitzichten te gaan. Dat vinden onze jongens iets boeiender dan die oude muffe regeringsgebouwen bekijken natuurlijk. Gaaf was ook dat zeker!

We hadden dus het Tulip Festival gezien, maar Paula had op Facebook ook een ‘Butterfly Release Festival’ gevonden in een groot park bij ons in de buurt. Dat klinkt wel grappig natuurlijk, dus wij daarheen op een zaterdagmiddag. Het ‘festival’ bleek 1 klein kooitje te zijn waarin 8 vlinders zaten en waar wat mensen uit de beurt met hun kinderen op een kleedje kwamen kijken en zelf gesmeerde boterhammen kwamen eten. O ja, er waren ook foodtrucks volgens het bericht. Dat bleek een Indiase mevrouw te zijn die zelf een pannetje met soep en wat naan brood verkocht. Overdrijven is dus ook een vak, maar toch was het nog steeds wel grappig eigenlijk haha.

Ons doel is om ook veel mooie sportwedstrijden te bezoeken en de Canadian Football (rugby) wedstrijd van de Ottawa Redblacks tegen Montreal Alouettes stond op de planning in het grootste stadion van de stad. We snapten geen zak van de regels, het spel lag de hele tijd stil, maar toch waren onze 3 jongens op het eind de grootste Redblack fans van Canada. Zingen, springen en juichen alsof het leven er vanaf hing. De Redblacks stonden letterlijk de hele wedstrijd voor, maar verloren in de laatste seconde alsnog. Op zich niet erg, dan kunnen Luca, Sem en Mats alvast een beetje wennen aan ‘hoe om te gaan met teleurstellingen’ voor als ze straks vaak naar NEC gaan :-)

Op 29 mei reden we via een mooie, 4 uur durende route van Ottawa naar de regio Toronto. Onze eerste plek daar werd een mooi huis aan Lake Simcoe in het plaatsje Georgina. De route zelf was erg mooi door een aantal state en provincial parks. Als je ergens wat langer bent wen je op een gegeven moment aan bepaalde zaken, maar de uitgestrektheid van Canada en de schoonheid van de natuur blijft erg overweldigend. En dan hebben we het Westen nog niet eens gezien.

Ons huis lag dus aan Lake Simcoe. Een meer net zo groot als de provincie Utrecht. Geen idee trouwens of dat echt zo is, waarschijnlijk niet zelfs, maar het klinkt wel groot zo ;-)

In de winter 3 maanden dichtgevroren en vanaf mei zwembaar. Schitterend!

Wel zaten er mega veel muggen, wat echt super irritant was. We hebben allebei geprobeerd 1x te gaan hardlopen ’s avonds. Laten we zo zeggen, als je vegetarier bent kun je hier niet door je mond ademhalen tijdens het hardlopen, dat hebben we wel gemerkt.

Op 31 mei kwamen Bert en Truus (ouders van Paula) een week op bezoek vanuit Nederland als start van hun reis door Canada. Het ophalen op het vliegveld van Toronto was al super leuk en het startsein van een hele gave week. Lekker zwemmen in Lake Simcoe, ontbijten en marshmallows roosteren in onze eigen tuin, lekker uit eten in de buurt en heerlijk de natuur in o.a. in het Mono Cliffs Provincial Park.

In het weekend met z’n allen picknicken in het Riverdale Park in hartje Toronto met schitterende uitzichten op de skyline met de CN Tower als stralend middelpunt.

Vervolgens door naar een van de grootste touristische highlights van Noord Amerika, de Niagara Falls. Eerlijk is eerlijk, ze zijn spectaculair en als je in de buurt bent een absolute mug (eh must) om te bezoeken natuurlijk. Het is een bizar natuur fenomeen en je kan er eindeloos van genieten. Het jammere is wel dat je er niet de enige zult zijn.. Op ieder moment van de dag lopen er duizenden mensen tegelijk om ook de falls te aanschouwen. Op de een of andere manier doet dat toch altijd een beetje afbreuk aan de ervaring. Desalniettemin was het nog steeds fantastisch om er met ons 7-en van te hebben mogen genieten.

Deze hele gave dag afgesloten in een restaurant in de buurt waar Roel na 5 minuten een volledig glas wijn en een vol glas cola over zich heen kreeg nog tijdens het voorgerecht, omdat Sem per ongeluk tegen de tafel stootte. Terug 2 uur rijden naar ons huis in Georgina in alleen een boxershort achter het stuur dan maar haha.

Wat is nou het allerfijnste aan opa en oma over hebben voor een bezoekje? Dat ze kunnen oppassen en wij zelf met ons 2-en op pad kunnen voor een avondje uit natuurlijk ;-)

Geintje uiteraard, maar we kregen toch wel echt een avondje oppas kado van ze, hartstikke leuk. Met de metro naar hartje Toronto en lekker wezen uit eten, Downtown en de city highlights bezocht en een heerlijke middagje/avondje weg gehad, thanks Bert en Truus!

Op woensdag 7 juni vertrokken ze voor het vervolg van hun Canada reis naar het westen van het land. Het was super leuk een week samen te zijn geweest en we kunnen er weer even tegenaan.

In het aansluitende weekend zijn we met ons 5-en een nachtje wezen overnachten bij het Algonquin National Park op zo’n 4 uur rijden van ons huis. Een werkelijk waar schitterend park waar we meerdere hikes hebben gedaan met prachtige uitzichten, meren en bossen. Maar wat het meest uniek was waren de elanden die we 4x gespot hebben in die 2 dagen alsmede een schildpad die op dat moment eieren aan het leggen was. Dit park komt wel in de top 5 te staan van wat we tot nu toe gezien hebben op onze reis, fenomenaal!

Helaas is het niet allemaal rozegeur en maneschijn in het leven, want op zondag 11 juni kregen we slecht nieuws vanuit Nederland te horen. Roel’s oom Jan Peters (‘de mus’) bleek helaas overleden de nacht ervoor. Toen Roel 5 weken geleden in Nederland was voor het werk is hij er nog op bezoek geweest en het was dan ook een enorme schok dat het ineens zo snel is gegaan. We besloten om al de volgende dag met ons 5-en naar Nederland terug te gaan om samen met de familie te zijn en het afscheid en de uitvaart later in de week ook volledig bij te kunnen wonen. Het was een erg verdiretige week, maar ook heel erg mooi gezien de enorme belangstelling die dagen en de prachtige dienst en mooie woorden in de kerk. Dit heeft hij ook verdiend en het toonde nogmaals aan hoe geliefd ome Jan was in Wijchen, erg fijn!

Het was dan ook wel weer schakelen toen we op vrijdag 16 juni weer ‘terug’ naar Canada vlogen. Een beetje onwerkelijk ook. Wat wel erg fijn was, was dat Sabine (Roel’s moeder en de zus van Jan) al gepland had om exact die dag naar ons toe te komen in Canada voor een weekje. Dat lag al langer vast en kon nu qua timing toevalligerwijs niet beter. We vlogen dan ook samen op vrijdag 16 juni naar Canada. Alhoewel, dat ‘samen’ klopt niet helemaal want we zaten op verschillende vluchten. En dat vliegen had behoorlijk was voeten in de aarde voor Sabine, maar het was gelukt allemaal.

In ons volgende verslag volgt er meer over de week samen met Sabine, Roel die 4 dagen naar Amerika was voor het werk en een MLB baseball wedstrijd van de Blue Jays met 40.000 mensen in Toronto. Je raadt het al, de Blue Jays verloren in de laatste inning ook, dus weer een teleurstelling voor de boys ;-)

Dit in ons volgende verslag en nog veel meer uiteraard. Tot dan!